W tym miesiącu przyroda budzi się z zimowego snu do życia. Maj to miesiąc świeżych kwiatów i śpiewu ptaków. Wszystko w nim wiosenne, umajone, pachnące, czyste. Ten właśnie wiosenny miesiąc jest poświęcony Matce Bożej.

W godzinach wieczornych wierni gromadzą się w kościołach, przy kapliczkach przydrożnych i krzyżach na nabożeństwa majowe. Wezwaniami litanijnymi i pieśniami maryjnymi chwalą Niepokalaną Matkę Chrystusa. Tak oto leci głos echem od kapliczki do kapliczki, od krzyża do krzyża i razem z wonią kwiatów leci aż do nieba. W ten sposób wszystko „co czuje i co żyje, sławi Maryję”.

Przejeżdżając w maju w porach popołudniowych obok kapliczek lub przydrożnych figur, często możemy zobaczyć grupę modlących się wiernych, którzy wyśpiewują Matce Bożej pieśni ku Jej czci i wychwalają ją różnymi tytułami i przymiotami. Taki widok wpisał się już na stałe w krajobraz polskich miast i wsi, a nabożeństwa majowe w cykl roku liturgicznego.

Korzenie tego nabożeństwa sięgają początków V w., kiedy na Wschodzie zaczęto śpiewać pieśni ku czci Matki Bożej. Na zachodzie zaczęto gromadzić się pod figurami Najświętszej Matki na przełomie XIII/XIV wieku.

Ojcem nabożeństw majowych w formie zbliżonej do tej, którą znamy dzisiaj, jest żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku jezuita o. Ansolani. Gromadził wiernych w kaplicy królewskiej na koncertach poświęconych Bożej Rodzicielce, a na końcu błogosławił zebranych Najświętszym Sakramentem.

W 1859 roku papież Pius IX zatwierdził obecnie istniejącą formę nabożeństwa, która składa się z Litanii Loretańskiej, nauki kapłana i błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

Litania Loretańska sięga swoich początków XII wieku. Modlitwę poszczególnymi wezwaniami do Najświętszej Maryi Panny zaczęto propagować szczególnie w Loreto, miasteczku we Włoszech. Z czasem papież zakazał samowolnego dodawania wezwań i tak powstała jedna litania. Zmian lub dodawanie tytułów Matki Bożej dokonywano wraz z ważnymi wydarzeniami historycznymi świata (np. po zwycięstwie pod Lepanto papież Pius V dodał inwokację „Wspomożenie wiernych”), Kościoła (w trakcie Soboru Watykańskiego II papież Paweł VI wpisał w litanię wezwanie „Matko Kościoła”), a także zatwierdzeniami dogmatów (np. „Królowo wniebowzięta” po ogłoszeniu dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny). Ponadto w 1908 roku Episkopat Polski dostał zgodę na włączenie w litanię loretańską wezwania „Królowo Korony Polski”, po drugiej wojnie światowej „Królowo Polski”.

Oddajmy się pod opiekę Matki Najświętszej w tym szczególnie poświęconym Jej miesiącu. Modląc się litanią, wzywamy Jej imienia i prosimy, aby ta modliła się za nami do Boga. Prosimy ją, aby ona uczyła nas ufności i wiary, a także „abyśmy stali się godnymi obietnic Chrystusowych”.